یکی از اختلالاتی که برخی با آن روبه رو هستند « اختلال کندن پوست » است. افرادی که گرفتار این اختلال هستند روزانه دست کم یک ساعت صرف پوست کندن، فکر کردن به آن و مقاومت در برابر میل به پوست کندن می کنند.
اختلال کندن پوست در ۴/۱ درصد جمعیت به چشم می خورد و زنان چند برابر بیشتر از مردان به این اختلال مبتلا هستند. شروع آن معمولا در دوره نوجوانی و همراه با آغاز بلوغ یا پس از آن است و غالبا با یک مشکل پوستی مانند آکنه یا جوش شروع می شود. دانش آموزانی که درگیر اختلال کندن پوست هستند از مشکلات تحصیلی و ناتوانی در اجرای مسئولیت های مدرسه یا مطالعه کردن بر اثر پوست کندن در کارشان حکایت می کنند. این اختلال معمولا با اختلال های دیگری مانند وسواس فکری ـ عملی، وسواس موکنی (اختلال کندن مو) و نیز اختلال افسردگی شدید همراه است.
نشانه های تشخیص اختلال کندن پوست
- اختلال کندن پوست که به ضایعات پوستی منجر می شود. این افراد پوست صورت، دست یا بازو را بیش از سایر نواحی بدن می کنند و اعضای بدن خود را دچار ضایعه می نمایند. همچنین این افراد پوست سالم، پوست ناهموار، جوش یا پینه یا زخم های ناشی از کندن های قبلی را نیز می کنند.
- فرد مبتلا به اختلال کندن پوست این کار را با استفاده از ناخن، موچین، سنجاق ته گرد یا اشیای نوک تیز انجام می دهد و در برخی موارد با فشردن و مالیدن و گاز گرفتن پوست خود را می کنند.
- اختلال کندن پوست چند ساعت در روز انجام می شود و ماه ها یا سال ها ادامه می یابد.
- از لحاظ رفتاری غالبا سعی می کنند محلی را که کنده اند با آرایش، کلاه یا روسری بپوشانند و عواطفی مانند احساس از دست دادن کنترل، خجالت و شرم و آشفتگی در آنها دیده می شود.
- در این اختلال غالبا احساس درد ناشی از کندن حس نمی شود و به جای آن فرد احساس لذت می کند.
- همچنین ممکن است زخم پوست خود را زبان بزند یا پوست روی زخم را پس از کندن، ببلعد.
- این افراد غالبا در تنهایی و فقط در حضور افراد خانواده و نزدیکان خود این رفتار را انجام می دهند و جلوی دیگران خود را کنترل می کنند.